Био сам пре неки дан у Краљеву. Вода загађена фенолом, цистерне по граду као за време бомбардовања. Једна политичка опција тврди оно што је тачно – да је река загађена и да фенол стварно трује људе. Друга опција доказује да то није тачно, и један лекар пред локалном телевизијом узме чашу воде и попије. Та чаша воде је симболична, то је филм – кад се неко сети да направи ту чашу воде пет пута у једном филму, тај филм добија Оскара. А код нас се то догађа најнормалније, и сад ћете ви некоме да кажете да је вода у Краљеву загађена, а на телевизији ће бити приказан тај лудак који каже да је све у реду. И док се ми расправимо, и о свакој причи имамо дијаметрално супротна мишљења, отићи ће и нове генерације, отићи ће још 200 хиљада, које неће хтети да живе у земљи лудака, и које ће рећи – до виђења, док се ви посвађате и помирите, нама прође живот. Није наодмет сетити се оне узречице која је смишљена пре 200 година, која важи и која је негде суштина наше приче – ко нас је клео, није дангубио.